ΚΑΝΤΕ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ!
Είμαι λίγο εργασιομανής. Εντάξει, αυτό θα μπορούσε να είναι μια υποτίμηση της κατάστασης. Είμαι διά βίου σκληρή εργάτρια και το να είμαι απασχολημένη είναι μια συνήθεια εξίσου εθιστική όπως και ένα ναρκωτικό.
Η ανάπτυξη της διαδικτυακής πλευράς της επιχείρησής μου τους τελευταίους μήνες έχει προσθέσει ακόμα περισσότερα στον κατάλογο αυτών που πρέπει να κάνω: Coaching ατόμων και επιχειρήσεων, εκπαιδεύσεις, δημόσιες ομιλίες, αλληλεπίδραση με τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, ηλεκτρονική αλληλογραφία, δημιουργία και συντήρηση του ιστότοπού μου, και όλων των άλλων στοιχείων που χρειάζονται φροντίδα στην επιχείρησή μου. Έχω βρεθεί σε μια κατάσταση όπου είμαι μόνιμα “πολύ απασχολημένη”… και υπερήφανη για αυτό.
Μέχρι τώρα. Είναι Φεβρουάριος του 2018 και έχω καταλήξει σε κάποιες συνειδητοποιήσεις. Και ίσως ρωτάτε. “Πώς μπορείς να είσαι προπονήτρια (Coach) για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα και να έχεις ακόμα τις δικές σου συνειδητοποιήσεις;” Πιστεύω ότι αυτή είναι και η ομορφιά του συγκεκριμένου ταξιδιού της αυτό-ανακάλυψης και της προσωπικής ανάπτυξης: Δεν τελειώνει ποτέ!
Όλα ξεκίνησαν τις προάλλες, με μια περιστασιακή συζήτηση που είχα με ένα αγαπημένο μου άτομο. Μια συζήτηση που μού έδειξε σαφώς ότι – ανεξάρτητα από το τι ήθελα εγώ να πιστεύω – δεν βοηθούσα κανέναν δείχνοντας απόλυτη αφοσίωσή στην εργασία μου, λειτουργώντας εις βάρος μου. Αυτό δίδασκε λάθος μαθήματα. Τότε, άρχισα να αναρωτιέμαι: «Δείχνω πραγματικά στον εαυτό μου Αγάπη- την οποία διδάσκω με τόσο πάθος- κάνοντας την ζωή που κάνω;»
Αυτή η ερώτηση με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι είχα μια πεποίθηση που με οδηγούσε στο να δουλεύω πολύ σκληρά, για να πετύχω αυτό που ήθελα στη ζωή και στην επιχείρησή μου, αφού «δεν υπάρχει κανείς να με βοηθήσει». Αυτή η πεποίθηση εγκαθιδρύθηκε από κάποιες -όχι τόσο καλές- εμπειρίες ζωής, στις οποίες έδωσα την ερμηνεία “κανείς δεν με καταλαβαίνει”, “είμαι περίεργη και διαφορετική”, “έχω μόνο εμένα”. Και παρόλο που τα κάλυπτα όλα με κάποιες άλλες σκέψεις όπως «Είναι διασκεδαστικό να τα κάνεις όλα μόνος σου» ή «είναι πιο εύκολο και πιο γρήγορο, αν δεν εμπλέξω άλλους ανθρώπους σε αυτό που θέλω να δημιουργήσω», καταλαβαίνω τώρα πόσο απομονωμένη και μοναχική μπορεί να είναι αυτή η διαδρομή. Και το πιο σημαντικό, ότι δεν κάνω καμιά χάρη σε κανέναν, ζώντας με αυτόν τον τρόπο!
Πώς θα μπορούσα να σταματήσω να εργάζομαι τόσο σκληρά και να αρχίσω να ανακτώ τα μέρη της ζωής μου που είχα παραμελήσει; Ε λοιπόν, μαθαίνεις μόνο όταν ρωτάς. Έτσι, εφάρμοσα κάποιες από τις τεχνικές μου, σε εμένα. Και ακολούθησε… το χάος.
Συνειδητοποίησα ότι πάντοτε είχα επικεντρωθεί στην εργασία – καθ’όλη την διάρκεια των 25 χρόνων μου σε πολυεθνικές και τα τελευταία 6 χρόνια ως επιχειρηματίας. Το έργο μου υπήρξε ανέκαθεν ένα σημαντικό κομμάτι της ταυτότητάς μου – όχι τόσο από την άποψη του τι κάνω, αλλά από την άποψη του τρόπου με τον οποίο κάνω την δουλειά μου, την ηθική μου, που με διαφοροποιεί. Είμαι πολύ υπερήφανη που είμαι το είδος του ανθρώπου που κάνει τα σωστά πράγματα με τον σωστό τρόπο.
Παρόλα αυτά, όταν έθεσα τα ερωτήματά μου σε θέματα που αφορούν τη φροντίδα εαυτού και τη διασκέδαση, όταν άρχισα να ρωτώ πράγματα όπως: “Τι θα γινόταν εάν έκανα την εβδομάδα εργασίας μου 5 ημέρες και άφηνα το Σαββατοκύριακο μόνο για καθαρή απόλαυση;” οδηγήθηκα βαθύτερα και βαθύτερα στην αρχή του μίτου, και βρήκα το ερώτημα που βρίσκεται στο επίκεντρο όλων: «Τι θα συμβεί αν γίνω το είδος του ατόμου που φροντίζει για όλες τις ανάγκες του, αντί για το είδος του ατόμου που τελειώνει το έργο του με κάθε κόστος;» Και παρόλο που νόμιζα ότι συμπεριφέρομαι ήδη έτσι, προφανώς δεν το έκανα σε όλες τις εκφάνσεις του. Δικαιολογίες όπως αυτές που ανέφερα παραπάνω-και που έχουν γίνει πεποιθήσεις που κρατώ σθεναρά-με οδήγησαν σε μια ζωή όπου υπάρχει, κατά στιγμές, απομόνωση και εξάντληση.
Η μεγάλη πρόκληση ήταν ότι, όταν έθεσα τα παραπάνω ερωτήματα, δεν μπορούσα να δω αυτό το άτομο που ήθελα να είμαι. Δεν μπορούσα να έρθω σε επαφή μαζί του. Ήταν τόσο θεμελιωδώς διαφορετικό από εμένα. Είχε μια διαφορετική σειρά προτεραιοτήτων. Έκανε επιλογές για τη ζωή της με βάση το όραμά της για το μέλλον- όχι μόνο για τις ανάγκες των τωρινών απαιτήσεων. Είχε ένα πραγματικό χρονοδιάγραμμα και ακολουθούσε όλες τις δεσμεύσεις της, όχι μόνο εκείνες που αφορούν προθεσμίες και πληρωμές. Δεν είχα καν σκεφτεί ότι αυτή η εκδοχή μου ήταν πιθανή.
Παρ όλα αυτά, αυτό που μέχρι στιγμής είχα αρνηθεί να δω ήταν ότι, όσα τώρα συνειδητοποιούσα ότι ήθελα, βρίσκονταν μόνο λίγες «επιλογές» μακριά μου. Οι ερωτήσεις μού έδειξαν ότι θα μπορούσα, στην πραγματικότητα, να έχω όλα τα πράγματα που είχα συνηθίσει να λέω ότι ήθελα. Ο δρόμος ήταν ανοιχτός. Απλώς έπρεπε να το επιλέξω. Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου ως πειθαρχημένο άτομο. Και είμαι – όταν πρόκειται για την δουλειά μου. Όμως, η αφοσίωσή μου στην δουλειά έχει γίνει μία δικαιολογία για να αποφύγω την ανάληψη ευθύνης για κάθε άλλο τομέα της ζωής μου. Και αυτό δεν είναι πλέον αποδεκτό από μένα. Οι ερωτήσεις μου με ανάγκασαν να δω αυτό που ήδη ξέρω: ότι είμαι η λύση σε όλα μου τα προβλήματα! Με αυτόν τον τρόπο αντιλήφθηκα ότι η σκέψη: “δεν έχω αρκετό χρόνο για τον εαυτό μου, αλλά μόνο για την δουλειά μου”, ήταν μια απάτη.
Το “Πρέπει να δουλέψεις σκληρά” δεν είναι ένας καθολικός νόμος. Είναι μια πεποίθηση που υιοθετούμε και τής αποδίδουμε αξία. Η σκληρή δουλειά ανταμείβει όσους από εμάς είμαστε παρακινημένοι. Δημιουργεί αποτελέσματα. Αλλά για εκείνους από εμάς που αγαπάμε απολύτως αυτό που κάνουμε, η δουλειά μπορεί να είναι σαν εθισμό, απαιτώντας τη συνεχή μας προσοχή. Σας λέω λοιπόν κάτι για να το εμπεδώσετε: είναι δυνατόν να έχετε και το καρπούζι και το μαχαίρι. Μπορείτε να ζήσετε, να αγαπήσετε, να αγαπηθείτε, να δουλέψετε στην όποια εργασία σας και να έχετε μια πλήρη ζωή. Δεν χρειάζεται να αποδείξετε την αξία της αποστολής σας, δουλεύοντας σκληρότερα από όλους τους άλλους. Στην πραγματικότητα, όταν αναλαμβάνετε εξολοκλήρου την δύναμή σας και θέτετε τη μαγεία των ενδυναμωτικών ερωτήσεων να δουλέψουν για εσάς, ίσως να μην χρειάζεται να δουλεύετε πια “σκληρά”, καθόλου.
Επομένως, εδώ είναι μια τελευταία ερώτηση για να αναλογιστείτε τι κάνετε: “Ποιος/Ποια θα μπορούσατε να ήσασταν, αν πραγματικά είχατε ό, τι θέλατε, σε κάθε μέρος της ζωής σας;” Δεν μπορείτε να περιμένετε να ανοίξουν για εσάς μεγάλες πόρτες, εάν δεν βάλετε ποτέ το πόδι έξω από το πεδίο άνεσής σας. Πάρτε τώρα την απόφαση. Και στρέψτε τη ζωή σας στο μονοπάτι που σάς οδηγεί στην αληθινή πραγμάτωση εαυτού. Το χρωστάτε στον εαυτό σας, εάν τον αγαπάτε αληθινά.
