Συναντώ τελευταία πολλούς ανθρώπους που νιώθουν ότι κάτι λείπει από την ζωή τους και θέτουν την πρόθεση τους να προχωρήσουν και να το φτάσουν. Σύντομα διαπιστώνω όμως ότι, πέραν από κάποιες στιγμές αναλαμπών, δεν είναι πραγματικά διατεθειμένοι να κάνουν αυτά που απαιτούνται και έτσι, παραμένουν να αναλώνουν την ζωή τους στην γκρίνια και στην λύπη για αυτό που δεν γίνεται – ακόμα και εάν βαθιά γνωρίζουν ότι είναι στους ίδιους να κάνουν τα βήματα που χρειάζονται.
Καταλαβαίνω αυτή την συμπεριφορά. Είναι δύσκολο κανείς να αποχωριστεί την συνήθεια και την «εικόνα» της ζωής που τον έχει συνοδεύσει πολλά χρόνια. Πόσο μάλλον όταν αυτή η εικόνα επικυρώνεται συνεχώς από το περιβάλλον.
Η πιθανότητα κάτι να αλλάξει, για το οποίο δεν είσαστε σίγουροι πού θα οδηγήσει, δηλαδή, η αβεβαιότητα του αγνώστου που μπορεί να συναντήσετε, είναι κατά στιγμές πολύ αποθαρρυντική και αποδυναμωτική και – εάν της το επιτρέψετε – μπορεί να κερδίσει την μάχη.
Όμως, εάν ακούσετε αυτή τη φωνή, θα μείνετε προσκολλημένοι στα ίδια, χωρίς να γνωρίζετε ότι με αυτόν τον τρόπο σπαταλάτε την ζωή σας, σε σημείο που νεκρωνόσαστε. Φανταστείτε την κάμπια που δεν αποφασίζει ποτέ να αλλάξει το δέρμα της. Όχι μόνο δεν θα μεταμορφωθεί σε πεταλούδα – στερώντας τον εαυτό της από αυτή την θρυλική, συγκινητική στιγμή- αλλά θα πεθάνει. Έναν θάνατο που θα τον έχει προκαλέσει η ίδια στον εαυτό της.
Ζούμε σε έναν κόσμο αλλαγής. Τα πράγματα κινούνται ταχύτατα. Μας ζητείται να είμαστε πιο προσαρμοστικοί και ρευστοί. Ίσως κάποιοι θα προσπαθήσουν να βρουν τη σταθερότητα με το να διατηρούν μια ψευδή αίσθηση ελέγχου. Νικητές όμως θα είναι εκείνοι που πετυχαίνουν να αφεθούν με εμπιστοσύνη στο δημιουργικό ρεύμα της ζωής.
Πολλές φορές οι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα που βρίσκεται ο δρόμος που αναζητούν, ενώ άλλες ξέρουν ακριβώς που τους περιμένει. Άλλες πάλι, δεν θέλουν να τον αποδεχτούν και λέμε ότι αυτοί οι προορισμοί ανήκουν σε άλλους ανθρώπους, όχι σε εκείνους.
Όμως, δεν πρέπει να σταματάτε τον εαυτό σας λέγοντας ότι δεν γνωρίζετε προς τα που να πάτε την ζωή σας. Όταν τολμήσετε να κάνετε αυτή την ουσιαστική ερώτηση στον εαυτό σας θα πάρετε μια απάντηση που είναι πολύ απλή και πολύ σαφής: Δρόμος σας είναι ό,τι ζωντανεύει την ύπαρξη σας, επειδή εκεί βρίσκεται η ενέργεια που αναζητάτε.
Συνήθως ασχολείται κανείς με τα μεγαλύτερα ερωτήματα της ζωής, ανάμεσα στις αλλαγές ή τα μεγάλα επιτεύγματα: Τι είναι αυτό που πραγματικά θέλω στην ζωή; Μπορώ να το δημιουργήσω; Ποια στάση πρέπει να έχω απέναντι στον εαυτό μου για να το πετύχω; Απέναντι στους άλλους; Στις καταστάσεις; Μπορώ να ακολουθήσω την ασίγαστη παρόρμηση να το κυνηγήσω; Μπορώ να βασιστώ στην αγάπη που νιώθω μέσα μου;
Πόσο θάρρος χρειαζόσαστε, για να πιστέψετε και να αναζητήσετε αυτό που ουσιαστικά θα σας εξελίξει, θα σας διευρύνει, θα σας ανεβάσει; Είναι τόσο εύκολο να καθίσει κανείς στο περιθώριο και να είναι θεατής ή κριτικός εκείνων που αντιμετωπίζουν τη ζωή τους κατά μέτωπο και επιδιώκουν κάτι καλύτερο!
Εσείς, που βλέπετε τον εαυτό σας να στέκει; Είσαστε ανάμεσα σε εκείνους που προσπαθούνε να ακούσουνε την αλήθεια μέσα τους, ή σε αυτούς που στηρίζονται στην ερμηνεία που ακούνε στις παρέες τους ή στις βραδινές ειδήσεις; Είσαστε στο σημείο που πιστεύεται σε μια ιδέα, ή πιστεύεται περισσότερο στις καταστάσεις που υπάρχουν όταν η ιδέα δεν έχει ακόμα υλοποιηθεί;
Πολλοί θα πούμε ότι, το να το κάνετε τα πρώτα είναι μη ρεαλιστικό. Εγώ το ονομάζω δημιουργία μιας νέας πραγματικότητας, πιο ουσιαστικής, πιο παραγωγικής, πιο αληθινής.
Εσείς, τι αποφασίζεται για τον εαυτό σας; Πόσο πολύ τον αγαπάτε – ή όχι- για να του χαρίσετε την μεγαλύτερη συγκίνηση που μπορεί να νιώσει ποτέ;
Είναι σημαντικό όμως να πούμε και το εξής: Κάποιες φορές, ενώ έχετε μπει στο αέναο ταξίδι της διεύρυνσης και της ανάπτυξης εαυτού, αντιλαμβάνεστε ότι επανέρχονται πράγματα που θεωρούσατε ότι έχετε δαμάσει ή αλλάξει και αυτό σας κάνει να νιώθετε ότι πηγαίνετε ένα βήμα πίσω. Προσπαθήστε να αντιληφθείτε τι συμβαίνει: Είναι αναμενόμενο, καθώς μετακινείστε κατά μήκος του μονοπατιού σας, να αισθανθείτε κάποτε θυμωμένος, κάποτε λυπημένος, κάποτε προσκολλημένος, ή αόρατος στους άλλους ή ακόμα και κενός. Χρειάζεται πολύ θάρρος για να τολμήσετε να αναπτυχθείτε ή να ανατρέψετε παλιά σας δεδομένα. Ωστόσο, δεν πρέπει να επιτρέψετε στον ενδιάμεσο διάστημα να σας πείσει ότι κάτι σας λείπει ή κάτι δεν πάει καλά. Το να είστε σε μετάβαση δεν σημαίνει ότι κάτι είναι λάθος. Σημαίνει ότι απομακρύνεστε από το παλιό, από μια ταυτότητα, ίσως από μια σειρά υποθέσεων ή μια παλιά κατανόηση ή έναν κόσμο που δεν σας ταιριάζει πλέον – για να πάτε προς τα εμπρός, προς τη δραστηριότητα που σας ταιριάζει, την χαρά που σας γεμίζει, το φως που αναζητάτε.
Αυτό που εσείς ονομάζετε πισωγύρισμα, μπορεί να είναι απλά μια παλιά, ίσως ξεχασμένη ή υποσυνείδητη πεποίθηση που είχατε, που τώρα έρχεται στο προσκήνιο για να την αντιμετωπίσετε. ΄Η μια δοκιμασία της ζωής, για να διαπιστώσετε πόσο έχετε πραγματικά αλλάξει και πόση δουλειά χρειάζεστε ακόμα. Είναι και αυτά μέσα στην διαδρομή σας, είναι και αυτές οι στιγμές κομμάτι της αλλαγής. Αποδεχτείτε τις με αγάπη, όχι με θυμό ή λύπη, και πάρτε ό,τι σας μαθαίνουν.
Αυτή είναι η ζωή σας. Έχετε την ευκαιρία να αντιμετωπίσετε τον εαυτό σας, τον βαθύ αληθινό σας εαυτό ή να γυρίσετε εναντίον σας. Τι θα επιλέξετε; Θα επιλέξετε να πραγματοθείτε ή να είστε ρεαλιστές; Σας ενθαρρύνω να φορέσετε την πραγματική σας δύναμη. Σας ενθαρρύνω να ανακτήσετε την κυριαρχία της ζωής σας και να της δώσετε νόημα.
Κάποιες μέρες η διαδρομή σας θα είναι τρομακτική, όπως όταν χαλάει η ρόδα στο Luna park, ενώ είσαστε εσείς ψηλά. Όμως, είναι σ ’αυτή τη πρωτογενή αίσθηση ανασφάλειας και απόλαυσης, εκεί που η ζωή σάς συναντάει και σάς κλείνει το μάτι. Αυτή είναι η περιπέτεια της ζωής σας. Αυτό σημαίνει να αναπτυχθεί και να προοδεύσει κανείς μέσα από την αβεβαιότητα.
