Δύσκολοι καιροί. Άσχημες σκέψεις. Αποθαρρυντικές προοπτικές. Χιλιάδες αναλύσεις για το τι μέλει γενέσθαι. Σύγχυση, στενοχώρια, απελπισία, φόβος.
Και όλα αυτά, εάν είσαστε από τους τυχερούς που δεν χάσατε κανέναν δικό σας άνθρωπο στην πανδημία – διότι αυτή η πραγματικότητα θα σας τοποθετούσε σε άλλο, πιο ζοφερό σημείο, πιστέψτε με.
Είναι γεγονός πως μας φαίνεται αδιανόητο ότι η ζωή μας άλλαξε τόσο απότομα, τόσο απροειδοποίητα. Αυτό που ήταν όμορφα τακτοποιημένο, τσαλακώθηκε ή χάθηκε. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ζούσαμε το καλύτερό μας, αλλά συνειδητά ή ασυνείδητα το αποδεχόμασταν και τρέχαμε καθημερινά να προλάβουμε ένα πρόγραμμα που είχαμε θέσει για τον εαυτό μας και την οικογένειά μας.
Τώρα αυτή η πραγματικότητα μπορεί να ανατράπηκε ή να άλλαξε. Το πολυτιμότερο αγαθό μας, η υγεία μας, χτυπήθηκε και η βεβαιότητα που πιθανόν είχαμε για το άμεσο αύριο, κλονίστηκε. Πιθανόν δε και η οικονομική συνιστώσα της ζωής μας – η άλλη παράμετρος που μας βοηθάει να νιώθουμε ασφαλείς – να ανατινάχθηκε στον αέρα και να μην ξέρουμε τώρα πως να την ισορροπήσουμε.
Όμως, είμαστε εδώ και όλα μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε. Είμαστε εδώ και όλα μπορούμε να τα ξαναχτίσουμε. Είμαστε εδώ και μπορούμε να προχωρήσουμε με νέο νόημα την ζωή μας.
Πώς λοιπόν να κερδίσουμε το μέλλον μας ξανά, ενώ τόσα φαίνονται να έχουν ανατραπεί;
Σίγουρα χρειαζόμαστε κάποιο χρόνο για να συνειδητοποιήσουμε αυτές τις αλλαγές. Ίσως χρειάζεται να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αφουγκραστούμε όλα όσα συνέβησαν, πριν λανσάρουμε τους εαυτούς μας σε μια νέα πραγματικότητα και σε νέους στόχους. Το οφείλουμε στον εαυτό μας. Πρέπει να κάνουμε αυτές τις μέρες που ζήσαμε να μετρήσουν και να αποτελέσει – η γνώση που θα απορρεύσει- στιβαρό θεμέλιο στη ζωή που θα κτίσουμε από εδώ και στο εξής.
Δεν είμαστε μόνοι σε αυτή την προσπάθεια. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την σταθερά μας σε αυτή την κατάσταση. Τι παραμένει πάντα ζωντανό, να συνοδεύει την καθημερινότητα μας. Αυτό που έχει την δύναμη να μας στηρίξει. Αυτό που αποτελεί τον δυνατότερο σύμμαχο που θα μπορούσαμε ποτέ να έχουμε. Ο Εαυτός μας.
Πόσο συχνά αυτές τις μέρες μιλήσαμε μαζί του; Είμαι σίγουρη ότι πολύ συχνά. Τι μας έλεγε, τι ακούσαμε, πως βοηθηθήκαμε;
Εάν αυτά που ακούσατε από τον εαυτό σας δεν ήταν ενδυναμωτικά, ίσως αυτή η φωνή να προήλθε από το Εγώ σας, από τις περιοριστικές πεποιθήσεις σας και όχι από τον εσώτερο εαυτό σας. Ίσως ο τελευταίος να νιώθει καταπλακωμένος από εκατοντάδες πέπλα φόβου, αμφιβολίας, κυνισμού, αντίδρασης, θλίψης, ματαιότητας. Σε αυτή την περίπτωση, πιθανόν να πρέπει να τον βοηθήσουμε να αποτινάξει αυτά τα πέπλα και να απελευθερωθεί, έτσι ώστε να μας στηρίξει να δώσουμε νέα εκκίνηση στο υπόλοιπο της ζωής μας.
Διότι είναι το φως και όχι το σκοτάδι, που θα φέρει την εξέλιξη που επιθυμούμε. Και αυτό το φως είναι μέσα στον καθένα από εμάς.
Δεν αρκεί λοιπόν να περιμένουμε κάτι έξω από εμάς να συμβεί. Πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας για να μπορούμε να σταθούμε πιο παραγωγικά σε ό,τι και εάν καλεστούμε να αντιμετωπίσουμε. Πώς μπορούμε να ξεκινήσουμε;
- Χρειάζεται πρώτα να κάνουμε έναν ειλικρινή, αληθινό διάλογο με τον εαυτό μας. Πού τα πήγαμε καλά; Πού δυσκολευτήκαμε;
- Ποια στάση θέλουμε να κρατήσουμε σε μια πιθανή, μελλοντική κρίση; Τι δεν θα επιτρέψουμε στον εαυτό μας ποτέ ξανά να νοιώσει; Ποιοι θέλουμε να είμαστε, πώς θέλουμε να δρούμε, ποιο παράδειγμα θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας;
- ϖ Ποια νέα – προσωπική ερμηνεία- για όλα αυτά που συνέβησαν και εξακολουθούν και συμβαίνουν θέλουμε να ενστερνιστούμε; Μια ερμηνεία που θα μας διδάξει, θα μας στηρίξει, θα μας ενδυναμώσει, θα μας καθοδηγήσει.
«Όλοι μαζί μπορούμε» είναι μια φράση που επαναλαμβάνεται στα τηλεοπτικά μηνύματα, ξανά και ξανά. Και ναι, έτσι είναι.
Όμως προηγείται η δική μας, ατομική ενδυνάμωση, η δική μας ξεκάθαρη ματιά, η δική μας απόφαση για το τι θα είμαστε, για να μπορέσουμε να συμβάλουμε τα μέγιστα σε αυτό το νέο μέλλον που επιδιώκουμε και κατά συνέπεια, να συμβάλουμε τα μέγιστα και στην ανθρωπότητα.
